Οράματα του τέλους

Θέσεις για τον Λίβανο, τη Δύση, τη Δημοκρατία, τη Κρίση, το ISIS, τον Λόγο και το Τέλος

Ενάντια στη Δύση, για την αποκατάσταση της διαλεκτικής.

#1

Καμιά εξήγηση από τις παραδοσιακές πολιτικές θέσεις, του παραδοσιακού πολιτικού φάσματος δεν μπορεί να κριτικάρει το ISIS με όρους απελευθερωτικούς δηλαδή με όρους ξεπεράσματος του κράτους, του πολέμου και του εμπορεύματος. Και αυτό γιατί προσπαθούν να κάνουν κριτική στο Ισλαμικό κράτος μέσα από τη σκοπιά του «δυτικού συλλογικού υποκειμένου», της «κληρονομιάς του Διαφωτισμού» και υποθέτουν ότι το ISIS είναι μια ανοροθολογική εξωτερικότητα σε αυτό. Όμως δεν είναι.

#2

Το ISIS είναι μια αρκετά καλά οργανωμένη πολεμική-κρατική μηχανή η οποία διακινεί τεράστιο αριθμό εμπορευμάτων στην περιοχή. Η διακίνηση εμπορευμάτων ως βασική δραστηριότητα και πηγή αναπαραγωγής τόσο της κρατικής/στρατιωτικής μηχανής όσο και της ευρύτερης κοινωνίας και της σχέσης μεταξύ τους, προϋποθέτει οργάνωση, σταθερές ιεραρχίες και κανόνες και εμπόρευμα. Το ISIS είναι μια βίαιη κρατική μηχανή με πολύ καλή και  σταθερή οργάνωση. Το ISIS είναι κράτος, είναι κεφάλαιο, και συμμετέχει στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και ολότητας. Τελεία. Το ISIS συνεπώς δεν είναι το χάος. Θα εξηγήσω τι εννοώ.

#3

Απλοϊκά βλέποντας το, κάτι για να υπάρχει απόλυτα, υπάρχει και ορίζεται ως τέτοιο μόνο από εσωτερικές σε αυτό υποκατηγορίες, δεν έχει κανέναν άλλο εξωτερικό προσδιορισμό. Κάτι τέτοιο καμώνεται διαρκώς πως είναι η Δύση, ένα διαρκές αέναο σημείο αναφοράς των πάντων, το τέλος της ιστορική διαλεκτικής. Αυτή είναι όμως η αυταπάτη του φιλελεύθερου διαφωτισμού, της ιδεολογίας χωρίς ιδεολογία. Τα πάντα είναι υποκατηγορίες της, καμώνεται πως είναι το Απόλυτο. Παρόλα αυτά δεν είναι έτσι. Η Δύση διατήρησε ή/και έχει υπάγει σε αυτή διάφορες μορφές «πολιτιστικής ανορθολογικότητας» οι οποίες λειτουργούν ως εξωτερικός ετεροκαθορισμός της. Η θρησκεία, η ιστορική επιστήμη η οποία ανακαλεί και αναπλάθει το παρελθόν ως αναχρονιστικό και ανορθολογικό είναι μόνο λίγα από τα παραδείγματα. Η ακαταμάχητη φυγή του κεφαλαίου προς τα εμπρός έχει ως αμετάκλητη ανάγκη της, την προωθητική ετεροκαθοριστική δύναμη ενός «ανορθολογικού παρελθόντος» ή «Άλλου» για να ορίζεται. Συνεπώς δεν είναι το Απόλυτο. Το ίδιος συμβαίνει και με τη λογική και πρακτική οριενταλιστική κατασκευή της «Ανατολής».  Η Δύση είναι απλά μια μορφή εμφάνισης του επιμέρους της καπιταλιστικής οργανικής ολότητας, και ως επιμέρους έχει εξωτερικούς καθορισμούς, οι οποίο όμως σαν κατηγορίες αφού το ορίζουν είναι και δικοί του καθορισμοί. Η Δύση υπάρχει μόνο όσο υπάρχουν κρατικοί, εμπορευματικοί, ιδεολογικοί και στρατιωτικοί μηχανισμοί για να παράξουν και να στοιχειοθετήσουν την Ανατολή σαν κατηγορία και σαν πρακτική διαδικασία, η οποία είναι σημείο αναφοράς. Το ίδιο ισχύει και τούμπαλιν. Το βάρος αυτής της διαλεκτικής δεν πέφτει στη Δύση περισσότερο απ’ την Ανατολή αλλά στη μεταξύ των δύο δυναμική αλληλοπαραγωγή. Η Ανατολή του ISIS δεν υπάρχει χωρίς τη Δύση έτσι όπως είναι. Συνεπώς οι εν λόγω λογικές κατηγορίες  είναι μεν διακριτές αλλά όχι διαφορετικές, είναι αμοιβαία αλληλοαποκλειώμενες μορφές της ίδιας ολότητας, της καπιταλιστικής. Ανήκουν η μία στην άλλη. Η παραπάνω σκέψη θα αποτελέσει και τον σκελετό του κειμένου απ’εδώ και πέρα.

#4

Κάθε μορφή εξουσίας συνοδεύεται από μια μορφή γνώσης, από την οργάνωση της γνώσης ως καθημερινής πρακτικής μέσα από πλήθος μηχανισμών κρατικών και μη. Ουσιαστικά αυτοί οι μηχανισμοί είναι οι ίδιοι παράγωγα της καπιταλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας, δεν είναι καν μηχανισμοί με τη στενή έννοια του όρου, είναι η καθημερινή οργάνωση της πραγματικότητας μας, της γλώσσας μας, των συμβολισμών μας. Πέρα από τις διάφορες ιδεολογικές και πολιτικές αποχρώσεις όλοι οι «δυτικοί» υπάρχουν μέσα σε αυτό το πλαίσιο, είναι το όριο της Γνώσης της Εποχής(Για τους κατοίκους της Δύσης βέβαια όχι συνολικά…). Αυτός είναι και ο λόγος που όλοι οι «δυτικοί» είναι τόσο εγγεγραμμένοι σε αυτό το πλαίσιο λογικής οργάνωσης που είναι δύσκολο να μη (αυτό)εγγράψουνε υποσυνείδητα τη θέση υποκειμένου τους -όσο και αν είναι κριτικοί- στο «δυτικό στρατόπεδο». Η ίδια η δομή της γλώσσας μας, των κοινωνικών, λογικών και συμβολικών πεδίων στα οποία μετέχουμε είναι τέτοια. Γιαυτό ακόμα και από τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια των κινημάτων είδαμε πραγματικές αντιδράσεις-ακόμα και αν ήταν κριτικές και καταγγελτικές- μετά την επίθεση στο Παρίσι, και όχι μετά τις τόσες επιθέσεις στην Ανατολή. Ακόμα και όσοι-ορθότατα- κριτίκαραν της ασυμμετρία του δημόσιου discourse που αφορούσε τα θύματα του Παρισιού και του Λιβάνου, όλοι ένιωσαν τον κόμπο στο λαιμό μετά την επίθεση στο Παρίσι. Και αυτό γιατί πλέον το δικό τους λογικό πεδίο, η δική τους οργάνωση της ζωής, τα πολεοδομικά συγκροτήματα και οι χώροι κοινωνικής αναπαραγωγής (μέσα στα οποία ζουν και αντιστέκονται ταξικά, έμφυλα κτλ) αυτά δέχονται επίθεση και φαίνονται να αποδιοργανώνονται. Γιαυτό και καμιά παραδοσιακή πολιτική ταυτότητα του πολιτικού φάσματος δεν μπορεί να κάνει δέουσα κριτική για το ξεπέρασμα. Κάνουν μια δυτική κριτική, και έτσι καταφάσκουν τόσο στην Δύση(ως μια από τις μορφές του κεφαλαίου) όσο και στην Ανατολή του ISIS, το αναγκαίο καταστατικό «Άλλο». Εδώ θα πρέπει να γίνει βέβαια μια πολύ σημαντική προσθήκη: Το παραπάνω σκκεπτικό δεν χρησιμεύει ως ηθική, ιδεολογική, και πολιτική υπεράσπιση της Δύσης όπως γίνεται από κάποιους «αριστερούς» διανουμενίσκους. Αντιθέτως δείχνει ότι το κεφάλαιο, η καθημερινή του γλώσσα, η πολιτική του, η γνώση του, έχουν γίνει τόσο ολιστικά που υπάγουν σε αυτό λογικά και ιδεολογικά τους πάντες και τα πάντα, σε βαθμό που να καθιστούν όχι αδύνατη, αλλά σίγουρα δυσκολότερη τη κριτική και πρακτική αποδόμηση τους. Μας εγκλωβίζουν στην ασυμμετρία τους. Αυτός ο κόμπος που νιώσαμε όλες και όλοι στο λαιμό δεν πρέπει να μας κάνει να υπερασπιστούμε τα κράτη μας, ούτε καν από αναρχική ή αριστερή σκοπιά, αλλά αντίθετα να τους επιτεθούμε ακόμα πιο σκληρά, γιατί αποδεικνύει ότι δεν έχουμε αποδομήσει πρακτικά και κριτικά ακόμα το  κράτος σε επαρκή βαθμό. Είμαστε μέσα του.

Τα λογικά όπλα για αυτό δεν θα τα βρούμε σε ένα έξωθεν αλλά στην αντίφαση του Εδώ. Η διαλεκτική μας δείχνει ότι τα εργαλεία του ξεπεράσματος μιας κατηγορίας βρίσκονται εντός της. Στην αντίφαση των μερικών επιμέρους κατηγοριών. Αυτή η αντίφαση, αυτό το τεκμήριο μερικότητας, το αρχικό σάλπισμα για επαναστατική κριτική ήταν αυτός ο κόμπος του λαιμού. Η κάθε κατηγορία είναι μια μερικότητα. Η Δύση είναι μια μερικότητα. Το ISIS επίσης. Το κεφάλαιο είναι η ολότητα, το Απόλυτο του παρόντος,  και συνεπώς, κάθε πραγματική κριτική ενάντια σε οποιαδήποτε κατηγορία άμεσα οφείλει να εξοστρακίζεται στην αντίθετη αλλά αναγκαία της κατηγορία. Συνεπώς η επανάσταση δεν είναι δυτική, δεν είναι τζιχάτ, είναι η αμοιβαία κατάργηση, η ενιαία κριτική, η κατάργηση της διχοτομίας ως παρούσας κατάστασης και άρα η αυτοκατάργηση μας ως «δυτικά υποκείμενα». Η πραγματική κριτική που αποδομεί το ISIS είναι κριτική στην Δύση και αντίστροφα. [1]. Αυτό θέλει να κάνει το κείμενο αυτό.

#5

Η παραπάνω κριτική αφορούσε την ιδεολογική και οργανωτική κριτική της μερικής μορφής του κεφαλαίου που λέγεται Δύση και τη σχέση της με την «Ανατολή» του ISIS. Αυτό έχει να κάνει με την ευρύτερη ιστορική τους αλληλοπαραγωγή. Τι συμβαίνει όμως με την περιβόητη περιούσια του ISIS με την οποία εξοπλίζεται; Διαβάζω μάλιστα ότι το ισλαμικό κράτος έχει τεράστια περιουσία, που αποτιμάται σε 2τρις δολάρια και γιαυτό πρέπει να το συνθλίψει η Δύση. Εδώ οι φιλελεύθεροι δημοκράτες κάνουν το ίδιο λάθος που κάνουν όλοι οι θιασώτες του κεφαλαίου όταν αναλύουν το ίδιο τους το αντικείμενο. Μαγεύονται από το εμπόρευμα και την «αυτονομία του», θεωρούν ότι έχει αυταξία ως πράγμα. Παρόλα αυτά κανένα αντικείμενο δεν έχει μετρησιμότητα σε ανταλλακτική αξία αν δεν μετάσχει/δύναται να μετάσχει στην εμπορευματική αλυσίδα. Οι αναλύσεις των δυτικών αναλυτών που αποτιμούν το ISIS σε χρήμα, όσο και αν το «εχθρεύονται», μαρτυρούν ότι το ISIS είναι de facto κράτος αφού συμμετέχει, έστω και με όχι πλήρως ενταγμένο τρόπο(ακόμα) στην παγκόσμια εμπορευματική αλυσίδα. Και όντως το κάνει, το χρήμα διαμεσολαβεί και μετράει τις κοινωνικές σχέσεις των 10εκ κατοίκων του ISIS, των πετρελαιοπηγών του, των διακινητών τσιγάρων και ναρκωτικών κτλ Το χρήμα ως αξία κάνει κύκλους, περνάει από το ISIS και μετά φεύγει, ή μένει και φεύγουν τα διάφορα εμπορεύματά.

Αυτό έχει μια ακόμα πιο άμεση συνεπαγωγή:  Κάποιος κάνει εμπόριο μαζί τους, και αυτός ο κάποιος, όποιος και αν είναι-εδώ δεν έχουμε όρεξη για συνομοσιολογίες- συμμετέχει και αυτός στην «mainstream» παγκόσμια εμπορευματική αλυσίδα. Στις εμπορευματικές αγορές, στις δευτερογενείς και τριτογενείς κτλ. Και με τη σειρά τους, με τους όποιος εμπορικούς εταίρους του ISIS εμπορεύονται άλλοι. Ξεδιπλώνεται έτσι σιγά σιγά η παγκόσμια εμπορευματική αλυσίδα. Το εμπόρευμα όσο «ακριβό» και αν είναι, δεν αξίζει αν δεν ανταλλαχθεί. Ο κάθε εμπορευματοκάτοχος έχει εξίσου συμφέρον να πουλήσει και να ανταλλάξει με τον απέναντι, τον κάτοχο χρήματος. Αλλιώς κανένας δεν έχει τίποτα. Η ίδια η «φύση» του εμπορεύματος τον έλκει να το κάνει. Έτσι οι «άλλες χώρες» δυτικές ή μη, έχουν εξίσου αμοιβαία ανάγκη να εμπορευθούν με το ισλαμικό κράτος. Τα εμπορεύματα έλκουν το ένα το άλλο μέσω του χρήματος. Γιαυτό και όλες οι εκκλήσεις για οικονομικό αποκλεισμό του ISIS, των δημοκρατών φιλελεύθερων αλλά και των ίδιων των κρατών της «πολιτισμένης Ευρώπης» και της «χριστιανικής ανατολής» ή των άλλων κρατών της «παγκόσμιας αγοράς» είναι ή ψέμματα ή φιλελεύθερες ανοησίες. [2] Ο παραπάνω ισχυρισμός γίνεται ακόμα πιο ισχυρός αν αναλογιστεί κανείς ότι το ISIS ελέγχει μια περιοχή με βασικά «φυσικά μονοπώλια». Εντός της βιομηχανικής καπιταλιστικής οικονομίας ένας τέτοιος αποκλεισμός είναι αδύνατος. Θα διατάραζε τις παγκόσμιες αγορές και τη συσσώρευση πέρα από κάθε «τρομοκρατία».

#6

Όπως είπαμε το ισλαμικό κράτος είναι μια μορφή κεφαλαίου. Σε τι διαφέρει όμως τελικά από την περιλάλητη Δύση; Εδώ θα ακολουθήσουμε δύο διαφορετικές οδούς για να γίνουμε κατανοητοί του πόσο στενά συνδεδεμένο είναι το Ισλαμικό Κράτος με τη Δυση. Α) Το ισλαμικό κράτος λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο που λειτουργεί η ενόρμηση αλλά πλέον σε επίπεδο συλλογικού υποκειμένου. Το ISIS δημιουργήθηκε λαμβάνοντας μια θέση υποκειμένου μέσα στο Δυτικό discourse. Η Δύση δαιμονοποίησε και κατασκεύασε ένα σύνολο μηχανισμών- από μηχανισμούς λόγου, μέχρι τις ίδιες τις βόμβες- που συμπύκνωσε τη δυσαρέσκεια, τον θρήνο, την απώλεια των εκεί ανθρώπων, και τα ομογενοποίησε και για να μπορέσει να τα εκμεταλλευτεί, αλλά και να αυτοκαθοριστεί η ίδια, να φτιάξει ένα καταστατικό έξωθεν, το οποίο θα την νομιμοποιούσε. Αυτό δημιούργησε τις προϋποθέσεις να πάρει σάρκα και οστά μια ενιαία μορφή, ένα υποκείμενο να καταλάβει μια θέση υποκειμένου, να αναγνωρίσει τον εαυτό του ως τέτοιο δαιμονικό στοιχείο στο συμβολικό πεδίο της Δύσης. Και εκεί να δει το κενό που το χωρίζει μεταξύ του πως το φαντάζεται η Δύση και του πως αυτό βλέπει τον εαυτό του σαν συλλογικό υποκείμενο. Το ISIS είναι σε σύγκρουση με τη Δύση και ταυτόχρονα σε έλξη, περιστρέφονται η μία γύρω απ’την άλλη γιατί ακριβώς η απόσταση που τα χωρίζει τα συγκροτεί, και η συγκρότηση του καθενός κυριολεκτικά επαναδημιουργεί την απόσταση του ενός στα μάτια του άλλου. Στη συγκρότηση τους ως υποκείμενα. Περνώντας λοιπόν Β) σε δεύτερο πλάνο θα λέγαμε ότι και οι δύο κατηγορίες, και οι δύο πραγματικότητες ως ταυτότητες συγκροτούνται γύρω από κενά σημαίνοντα, όπως την «ηθική ζωή» είτε αυτή είναι η ακραία ισλαμική, είτε η «ελεύθερη δημοκρατική», την «βαρβαρότητα» την «ελευθερία». Περιστρέφονται σαν καταστατικές αμοιβαιότητες, ό,τι αποκλείει το ένα πεδίο λόγου περνά στην άλλη πλευρά, χωρίς ποτέ η μία να μπορεί να επιτύχει πλήρη ολοκλήρωση γιατί ακριβώς προϋποθέτει το αντίθετο της. Το δημιουργεί μέσω του αποκλεισμού του. Γιαυτό και το ISIS γίνεται μια μαύρη θεαματική τρύπα για τη Δύση και αντιστρόφως η Δύση για το ISIS. Ότι φαντασιώνεται η κάθε πλευρά, για την άλλη, και όταν πράττει η κάθε πλευρά αναλόγως για να προστατευθεί από αυτό το «χαρακτηριστικό»(τον ρατσισμό των Δυτικών ή το φονταμενταλισμό των ακραίων Ισλαμιστών) αυτό εμφανίζεται στην αντίθετη πλευρά σαν θετικό-αντεστραμμένο χαρακτηριστικό- σαν κατάφαση της ταυτότητας του.

#7

Ένας άλλος τρόπος να δούμε ότι το ISIS είναι στενά συνδεδεμένο με τη Δύση είναι το γεγονός ότι έχει βαθιά γνώση της λειτουργίας της δυτικής κοινωνίας. Ξέρει ότι στη Δύση εδώ και δεκαετίες, κυρίως τα τελευταία χρόνια έχει αντιστραφεί η «πραγματικότητα», τα σημαίνοντα στο δημόσιο χώρο δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα πέρα από ένα σύνολο σημαινόντων, ένα ατέλειωτο πλέγμα από σύμβολα. Η Δύση μετατρέπεται σε μια κοινωνία παραγωγής εικόνων και συμβόλων τα οποία δεν εκπροσωπούν τίποτα άλλο πέρα από τα ίδια τα σημαίνοντα και την διαδικασία παραγωγής τους. Πλέον είμαστε μια κοινωνία παραγωγής νοημάτων. Αν και το θεωρητικό εγχείρημα του Baudrillard είχε ακραίες θεωρητικές καταλήξεις κατά τη γνώμη του γράφοντα, σε κάποιο βαθμό μια τέτοια τάση στις Δυτικές κοινωνίες μπορούμε να πούμε ότι είναι έντονη. Τα πάντα γίνονται εικόνες για τις εικόνες, τα πάντα γίνονται δημόσια, ένα ατέλειωτο διαφημιστικό σπότ. Αυτό ακριβώς κάνει το ISIS. Ένα ατέλειωτο reality show τρόμου. Το ISIS είναι σίγουρα σκληρό, πέρα από κάθε τι που ξέρουμε ίσως όσοι έχουμε γεννηθεί στη Δύση από το 80ς και μετά, αλλά αμφιβάλω ότι αποκεφαλίζει τους πάντες και τα πάντα, αλλιώς τα εμπόρια και οι πετρελαιοπηγές δεν θα δούλευαν. Σκοτώνει λιγότερο ή περισσότερο όπως οποιαδήποτε οργάνωση τέτοιου τύπου, όπως ήταν ο Πολ Ποτ ή οι Ταλιμπάν. Όμως η διαφορά του είναι ότι επιλέγει δημόσιους, συμβολικούς τρόπους να το κάνει, τρόπους που ξέρει ότι θα χτυπήσουν δυνατά στην κανονικότητα της λογικής οργάνωσης της Δύσης, της ροής των σημαινόντων της. Επιλέγει να ενσαρκώνει, να επαναλαμβάνει, να δημοσιεύει, να ενστερνίζεται ότι έχει απωθήσει η Δύση ως αρνητική κατηγορία σε σχέση με αυτή, όλα τα καταστατικά αρνητικά σημαίνοντα της Δύσης τα αναμεταδίδει πίσω σε αυτή. Αποκεφαλισμοί, δολοφονίες καταστροφές μνημείων που εκπροσωπούν τη «μνήμη» του πολιτισμού, αλλά και οτιδήποτε μπορεί να γίνει δημόσιο και να λειτουργήσει με ανάλογο τρόπο, είναι κομμάτι του ισλαμικού κράτους. Όσοι κατηγορούν το ISIS ότι είναι ακραίοι ισλαμιστές κάνουν λάθος. Το ISIS είναι αντι-δυτικό, και γιαυτό είναι βαθιά δυτικό.

#8

Το ισλαμικό κράτος έχει μια βαθιά γνώση του τρόπου που λειτουργεί η αστική δημοκρατία. Πολύ βαθύτερη από πολλά κομμάτια της ίδιας της Δύσης. Το ISIS συνειδητοποιεί ότι η αστική δημοκρατία είναι η ενότητα της αστικής κοινωνίας εκφρασμένης σε πολιτικούς όρους. Συνειδητοποιεί ότι η δημόσια σφαίρα στη Δύση είναι ο απόλυτος χώρος κοινωνικής αναπαραγωγής των αφηρημένων αστικών υποκειμένων. Εκεί ακριβώς είναι που γίνονται αφηρημένα. Η εκκοινωνικοποίηση στη Δύση είναι μια δημόσια εντελώς αφηρημένη διαδικασία, ένα αμάλγαμα όλων  (σχεδόν όλων) των υποκειμένων. Αυτό κάνει και το ISIS, χτυπάει τους χώρους κοινωνικής αναπαραγωγής γιατί ξέρει ότι η «Δύση» δεν εδράζεται σε κάποιο εργοστάσιο, σε κάποιο ίδρυμα, σε κάποια υπηρεσία. Η Δύση είναι η ενότητα της κυκλοφορίας των αφηρημένων αστικών υποκειμένων, των πολιτών. Αυτή είναι και η διαφορά του από παλαιότερες μορφές ένοπλων χτυπημάτων: παλιά κάποιος πολιτικός, κάποια υπηρεσία, κάτι συγκεκριμένο ήταν στόχος. Αντιθέτως στόχος τους τώρα είναι το αφηρημένο, να χτυπήσουν με ένα χτύπημα όλο το κύκλωμα. Κατ’ αυτό τον τρόπο το ISIS αναδιοργανώνει ριζικά τη δημόσια σφαίρα, λέει ότι «αν η δική μας αδυναμία είναι ότι έχετε αεροπλάνα να μας βομβαρδίζουν παντού, παντού μας βρίσκετε, τότε εμείς θα χτυπήσουμε τον δικό σας ακρογωνιαίο λίθο, που είναι η δική σας αδυναμία, τη δημόσια σφαίρα, εκεί που ο καθένας μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε, θα κάνουμε τον θάνατο έναν από αυτούς. Θα καταστρέψουμε τη μορφή εκκοινωνισμού σας«. Καταστρέφοντας αυτή τη μορφή κοινωνικοποίησης αναδιοργανώνει εντελώς τα σημαίνοντα στο δημόσιο χώρο, τη ροή τους. Πλέον «καμία δημόσια σφαίρα δεν είναι εγγυημένη για κανέναν σας!» φαίνεται να βροντοφωνάζουν, είναι όμως έτσι;

#9

Εδώ κάποιος μπορεί να πει ότι το κείμενο έχει μια αντίφαση. Από τη μια ισχυριζόμαστε ότι το ISIS καταστρέφει τη Δύση αλλά από την άλλη την παράγει. Ίσως το ISIS να νομίζει ότι καταστρέφει τη δημόσια σφαίρα αλλά το κάνει; Το ακριβώς αντίθετο. Όσα χτυπήματα και αν κάνει το ISIS η οικονομική αναπαραγωγή της Δύσης και του ISIS είναι σε μεγάλο βαθμό αλληλένδετη. Επίσης ένα, δύο ή 10 τρομοκρατικά χτυπήματα δεν «καταργούν» κράτη τόσο εύκολα. Αυτό που κάνει το ISIS στην ουσία είναι να αναδιοργανώνει την δημόσια σφαίρα κοινωνικής αναπαραγωγής της Δύσης και να την προσδένει στο κράτος. Ως το «αρνητικό κάτοπτρο» της Δύσης, προσδένει όλους τους αποκλεισμένους στο κράτος, και ταυτόχρονα δικαιολογεί τη διαιώνιση του κράτους και του κεφαλαίου. Ο τρόμος τέτοιου τύπου μόνο ως προς το κράτος μπορεί να σε στείλει, το κράτος γίνεται η σωσίβια λέμβος όλων, όλοι οι κοινωνικοί ανταγωνισμοί περνούν σε δεύτερη μοίρα, όλοι αναγνωρίζουν το κράτος ως το κοινό μη ανταγωνιστικό πλαίσιο τους πλέον. Ως την σε τελική ανάλυση κοινή τους προϋπόθεση ύπαρξης. Ο σχετικός υπερπληθυσμός, οι σχετικά αποκλεισμένοι, οι πολύ υποτιμημένες/οι κάθε δυτικής κοινωνίας, προϊόν του ίδιου του κύκλου συσσώρευσης και της Κρίσης και του πως ξεδιπλώνεται, ακόμα και αυτοί τρομοκρατούνται και μπορεί να τείνουν προς το κράτος καθώς βλέπουν ότι αυτό στο οποίο θέλουν να ενταχθούν-με άξιους να ζήσει κάποιος όρους-η δημόσια σφαίρα, «απειλείται». Το κράτος αποτελεί τη μοναδική προϋπόθεση για αυτή τη σφαίρα όπως την ξέρουμε. Όσοι δεν μπορούν να ζήσουν και συνεχίζουν τη πάλη, ως αποσταθεροποιητές του κράτους θα ιδωθούν και αυτοί ως μέρος της «απειλής». Το ISIS και η Δύση είναι ταξικοί σχηματισμοί, και το συγκρουσιακό, διαλεκτικό παιχνίδι μεταξύ τους, βαθαίνει τη καπιταλιστική συσσώρευση, της δίνει τα μέσα να συνεχίσει τη πορεία της μέσω της σύγκρουσης και του θανάτου. Το ISIS δεν κάνει τίποτα που να μην κάνει η Δύση, απλά τα μεταστρέφει. Το ίδιο και η Δύση, τελειοποιεί  όχι μόνο τη καταστολή της αλλά όλο της τον εαυτό: ποτέ άλλοτε δεν είχαμε τόσες δηλώσεις νομιμοφροσύνης και πίστης στο Δυτικό κράτος, τόσο μεγάλη παραγωγή κειμένων και γνώσης γύρω από την «ανωτερότητα» του Δυτικού πολιτισμού, για την υπεράσπιση της δημόσιας σφαίρας. Η Δύση δεν θα γίνει φασιστική με τη παραδοσιακή έννοια του 30, αυτό ήταν μια ειδική μορφή αναδιοργάνωσης της κρίσης τότε. Η Δύση θα γίνει πιο αυταρχική όχι ενάντια σε άλλα ακριβώς για να προστατέψει τις «αξίες» της . Η αντίφαση εδώ είναι εμφανής ήδη, σιγά σιγά ξαναγυρίζουμε στην αρχική μας έννοια,  που ήταν πάντα παρούσα στο κείμενο: το δίπολο ISIS-Δύση είναι μια εκ-νέου ματωμένη διαλεκτική του Διαφωτισμού, η αντιπαράθεση τους προϋποθέτει ένα κοινό πλαίσιο στο οποίο κινούνται και τα δύο. Είναι αμοιβαία.

#10

Το ότι η κριτική στο ISIS από δυτική σκοπιά δεν έχει καμιά μα καμιά ριζοσπαστική αφετηρία φαίνεται και από κάτι άλλο. Αν το ισλαμικό κράτος είναι μια μορφή ταξικής κοινωνίας, πάει να πει ότι έχει εσωτερικές αντιφάσεις οι οποίες το μορφοποιούν και οι οποίες με τη σειρά τους σχετίζονται με τη δημιουργία του ιστορικού διπόλου. Κανένας μα κανένας «ριζοσπάστης» αναλυτής δεν εγείρει αυτό το ερώτημα. Μπορεί κάποιος εδώ να απαντήσει ότι υπάρχει έλλειψη στοιχείων. Σωστό. Όμως εδώ δεν μιλάμε για την απάντηση στο εν λόγω ερώτημα αλλά στην πρόθεση να τεθεί το ερώτημα εξ αρχής. Αν το ISIS αποτιμάται σε χρήμα, και κάνει εμπόριο, τότε έχει τάξεις, είναι κοινωνικός σχηματισμός και άρα έχει εσωτερική πάλη. Η πλήρης απουσία πρόθεσης να τεθεί το ερώτημα, δείχνει ότι όσοι ασχολούνται με το ISIS από «προοδευτική» σκοπιά, θέλουν εξ αρχής να το εκλάβουν ως κάτι ομοιογενές και να το αντιπαραθέσουν με μια εξίσου ομοιογενή Δύση, εκπρόσωπος της οποίας μπορεί να είναι μόνο το(τα) έθνος κράτος.

#11

Ένα ερώτημα κύριο το οποίο απομένει είναι το «τι (νέα) μορφή κράτους είναι το ISIS;». Το ισλαμικό κράτος δεν είναι ούτε προ-καπιταλιστικό αλλά ούτε και τυπικά καπιταλιστικό. Αν θεωρήσουμε το έθνος- κράτος τη μορφή πραγματικής υπαγωγής της πολιτικής μορφής στο κεφάλαιο, τότε ίσως μοιάζει προκαπιταλιστικό . Από την άλλη όμως κάποιος θα πει, ότι ένας καλά μαχόμενος μηχανισμός με 2τρις περιουσία μάλλον προσομοιάζει σε κάτι «πολύ καπιταλιστικό». Ουσιαστικά είναι η επαναφορά προ-καπιταλιστικών μορφών οργάνωσης με σκοπό όμως την άμεση καπιταλιστική αξιοποίηση, είναι έτσι μια παράδοξη «πραγματική υπαγωγή προς τα πίσω» είναι η αναγκαία μορφή που μπορεί να σταθεροποιήσει τη καπιταλιστική συσσώρευση στη περιοχή. Όντας σχετικά συνεπείς με τον εαυτό μας όμως, ελλείψει περισσότερων στοιχείων μένουμε εδώ.

#12

 Η κριτική έκανε το κύκλο της. Το κείμενο αυτό έχει σαν σκοπό να κριτικάρει και να αποδομήσει κυρίως το κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο γράφεται το ίδιο. Κυκλική κριτική στους όρους που χρησιμοποιεί, όπως Δύση», «Ανατολή», Κεφάλαιο», «παραδοσιακό πολιτικό φάσμα». Το πεδίο λόγου και κοινωνικότητας που συγκροτεί το γνωσιακό πεδίο του γράφοντα και της κριτικής του, της κοινωνίας του. Είναι η κριτική της αδυναμίας κριτικής. Είναι ο κύκλος από το #1 στο #12. Δεν έχει τέλος.

έχει όμως υποσημειώσεις.

[1] Αυτό σημαίνει επίσης ότι όσοι πραγματικά κριτικάρουν τη Δύση από επαναστατική σκοπιά, από τη σκοπιά του ξεπεράσματος της, οφείλουν πρακτικά να συναντιθούν με όσους κριτικάρουν το ISIS και το κάθε ISIS εκ των έσω. Αυτή είναι η πραγματική άρση. Αρκετές χιλιάδες από αυτούς πέρασαν και έσπασαν τα σύνορα των εθνών κρατών κατά τους τελευταίους μήνες.

[2] Όσοι επίσης ισχυρίζονται άμεσα ή έμμεσα ότι το ISIS χρηματοδοτείται από «κέντρα» ουσιαστικά υποστηρίζουν πάλι μια μορφή «boycott» του Ισλαμικού κράτους και άρα μια πολιτική επίλυση του, που μόνο τα κράτη της Δύσης μπορούν να δώσουν. Όποιος θέλει να μιλήσει για ISIS θα πρέπει να μιλήσει για την Δύση με όρους καπιταλιστικής κυκλοφορίας. Και όχι απλά «χρηματοδοτών» .

.